Ik vind dat je de zwaarte van het vergrijp niet kunt uitdrukken in het aantal euro's van de geleden schade. De echte schade is dat het intermenselijk vertrouwen wordt kapot gemaakt. Verder heb ik de indruk dat in de juridische molen een heel sterke focus is op de zorgvuldigheid in het aantal zaken dat voorkomt, en dat men hiermee voorbij gaat aan een groot aantal zaken die hadden moeten voorkomen, maar die nooit van de grond komen omdat bij voorbaat wordt opgegeven omdat men inziet dat 1 meter dossier ontoereikend gaat zijn als 4 meter dossier de norm is. Er moet zo ontzettend veel in het werk gesteld worden voordat er eindelijk bewijs rond is. Daarbij spreken rechters dan straffen zijn die weliswaar proportioneel zijn in verhouding tot het bewezen feit, maar niet in verhouding is tot alle feiten die gepleegd konden worden voordat men er eindelijk in slaagde het bewijs rond te krijgen. De proportionele straffen werken daarmee ook eerder strafverslavend, dan dat het afschrikt. Men laat pontentiele criminelen juist langzaam een beetje wennen aan gestraft worden, in plaats van dat ze leren dat straf iets is wat je juist moet voorkomen (als je toch al op het level van externe prikkels zit, dan graag wel prikkels die ook iets uithalen.) De vraag is of de samenleving wel gedient is met een zo'n hoge kwaliteit van rechtshandhaving, als aan de schaarste aan rechtshandhaving daarmee te hoog oploopt. Dat is belangrijk, want op den duur valt bij een te grote schaarste in rechtshandhaving het verbod op eigenrichting niet vol te houden. Ik vind dat OM, rechterlijke macht en politie wel degenlijk een zekere prestatieverplichting aan de samenleving hebben, en dat het monopolie op rechtshandhaving niet alleen maar a priori is, maar ook steunt op deze prestatie.