Ik vind jouw visie enkel correct als je er van uitgaat dat de idee erachter correct is. Hoe ga je bepalen wat een ideale grootte van de wereldbevolking is? Welke graad van ontwikkeling (met bijhorende resources) mag een individu zich toe-eigenen? En daaraan gekoppeld, voor een bepaald niveau van vrijheid, mag je de vrijheid van keuze van iemand anders beperken (en zelfs op een drastische manier?). Daarbij ga je er van uit dat het ultieme doel onze ontwikkeling zou zijn, onze levensstandaard vergroten of behouden, met als enige oplossing dat de wereldbevolking dan maar moet slinken. Terwijl die ontwikkeling net aan de basis ligt van de bevolkingsexplosie? Je zou ook kunnen stellen dat we onze levensstandaard moeten laten zakken tot een niveau dat er voor zorgt dat er een natuurlijk evenwicht ontstaat tussen bevolkingsgroei en sterfte. En zouden we dan minder gelukkig zijn? En zullen we zoveel gelukkiger worden als onze levensstandaard verdriedubbelt, maar dat inhoudt dat we maar met 2 miljard meer mogen overblijven? Om maar te zeggen, vrijheid werkt maar tot op het punt dat je een ander zijn vrijheid beperkt. En tenzij iedereen het eens is over welke optie we moeten nemen, lijkt het mij niet echt ethisch om aan te nemen dat een bepaalde visie dé correcte zou zijn.