Na een Audi 80 (1982 tot 1986), een eerste (B1, van 1986 tot 1992, tweedehands en uiteindelijk 294.000km) en een tweede Passat (B2, van 1992 tot 2009, 350.000km)kwam Octaaf in de familie. Alhoewel hij antracietgrijs is, blijf ik hem, uit respect voor de vorige, 'de witte' noemen. Die tweede Passat bracht mij van Noord- naar Zuid- en Oost-Europa. Traag maar zeker. Onverstoorbaar reageerde hij kalm op de vele uren plankgas die zijn deel waren. Nu vooor het eerst een turbodiesel, voor het eerst acceleratie leren smaken, voor het eerst snufjes waarvan ik vroeger alleen kon dromen. Maar om die 'witte' te kloppen qua trouw en betrouwbaarheid, zal hij ferm in zijn handen mogen spuwen. De vele problemen met EGR-kleppen en roetfilters die overal rond mij opduiken, doen mij nu al uitkijken naar weer een benzine, een 1.2 of 1.4 tsi. Dit zit er eind volgend jaar, als de nieuwe octavia zal worden voorgesteld, aan te komen. Voorlopig bewijst de 1.6 cr tdi dat hij een stille en zuinige bondgenoot is. Al jaren voor ik hem kocht, wist ik dat het een Octaaf zou worden. Alleen wilde die witte maar van geen ophouden weten. Op het laatst kon ik nog de 1.9 pompverstuiver ontwijken, om een schonere common rail te kopen. Eén van de eerste bij mijn dealer. En hij doet het nu al 50.000km goed. Ik ben een tevreden klant. Ondertussen overtuigde ik mijn broer (Fabia break 1.2 tsi) en een vriend (Octavia Greenline) van de kwaliteiten van dit merk.